شعری برای پدرم

پدر ای واژه مهربانی

پدر ای قصیده رفته در نوجوانی

خاطرات کوتاه اما پر از قصیده های مهربانی

پدر ای حرف و عمل در تو یکی بود درستی بودو ندیدم یک بدی

پدر ای مرد به واقع مومن پدر ای پاک زخوبی عاشق

عاشق خدا شدن کار پدر بود پدر

ندیدم یک زتو حرفی یا کاری غلط

هر چه بود ی درستی مهربانی بودی

پاک مثل گوهر در دریای عالی بودی

اخم ترش رویی نبودی همش مهربانی بودی

زحمتکش و سخت کوش و نان حلال تو به ما  ریشه ی تفکر میداد

ای خسته که بودی رویت و کلامت یکسان

روی ترش  و عصبانیت در تو خاموشی بود

هر چه بود سفر پنجاه سال زندگیت پربار بود

اندوخته سفر  از زمینت پربار و یادت در دلم همیشه و در تفکرم مهربانیت بیدار

حسام الدین شفیعیان

شعر را هم شاعر زنو تر نو زده

واژه ها را چند بیتی نو زده

در درون واژه از آهن به گلدان گل زده

واژه را بشکافته از نو در بر نو تر شدن

واژه را گویی که باران شعر نوتر نو زده

چند بیتی از غزل نوشو درون باران رنگین کمانم گل زده

شعر را شاعر  بگفتا گر نویسی نو بزن

شاعرم شعر خودش را پتک محکمتر زده

گر همی شاعر به شعرش واژه را  شبنم زده

اشک چشمش کاغذی را بارانی نوتر زده

حسام الدین شفیعیان

چراغ روشن بذر درون دگری و دگری

بذر اندیشه تو ریشه تو فکر خرد اندیشه تو

این سه بعد نه تنها صرف یک حرف در ورای آدمها هست اندیشیدن به تو

به تو اگر اندیشه شود  تویی نمیماند تو نیستی من نیستی در اندیشه هستی

گذران کن زبعد خود برون آی زدانش هستی را

این هست مقیاس وسعت فکر دگر و دگران

برون زدریا کجای جهان موجی ندارد

هر کجا چراغی میزند بادی میزند

روشنی در بر روشنایی آری تا روشنی هست بادی میزند

حسام الدین شفیعیان

قصیده ای طوفانی

برای قصیده ها تنهایی

برای شعر من کنج اتاقی کلماتی بارانی

قصه از کاشتن بذری آغاز شد

منو شبو شعرو قصیده طوفانی

حسام الدین شفیعیان

شعر اقاقیا-فصل سرد زمین

کنج اقاقیا پروانه ها رقص شمع میکنند

قصه درازیست شب های یلدا نشده ی فردا

شب با تمام سکوتش سمفونی شعر است

..

باران فصل سرد زمین

سکوت ساعت های تیک تاک زمین

شعری که میبرد با خود بر زمین

فانوسکی در دل شب های زمین

..

حسام الدین شفیعیان